Siódmy wpis bazujący na „Shōgunie” Jamesa Clavella. W sumie to nie ma się czemu dziwić — powieść ma ponad tysiąc stron, jest fantastycznie napisana i dostarcza mnóstwa ciekawostek.
Tym razem religia, czy raczej siedemnastowieczne japońskie wierzenia — shintõ i kami. I tym razem główna kategoria to „pomysły” jako, że cytowane tu opisy niemalże idealnie wpasowują się w chodzącą mi po głowie teorię o Gai, karmie itd.
Czytaj dalej
Harry Kamelman, bodajże brytyjski pisarz-żyd, popełnił był taką sobie powiastkę — „W piątek rabin zaspał”. Celowo mówię „powiastkę” — bo wspomniana powieść kryminalno-detektywistyczna jest mocno krótka, a do tego została wydana w jakimś takim mikroskopijnym formacie.
Znawcom, tudzież fanom dobrych kryminałów raczej nie polecam (zwykłe, dość krótkie czytadło). Jednakże czytelnikom interesującym się kulturą i historią judaizmu — zdecydowanie polecam. Głównie ze względu na mnogość ciekawych i fajnie wyjaśnionych pojęć związanych z Żydami i judaizmem.
Brak tytułu, źródła, autora tłumaczenia, czegokolwiek… :|
W imię Boga Miłosiernego, Litościwego.
Chwała Bogu, Panu światów…
…Miłosiernemu, Litościwemu, Królowi Dnia Sądu.
Oto Ciebie czcimy i Ciebie prosimy o pomoc.
Prowadź nas drogą prostą, drogą tych, których obdarzyłeś dobrodziejstwami…
…nie zaś tych, na których jesteś zagniewany i nie tych, którzy błądzą.
(do ew.wykorzystania w opowiadaniu „Czterysta pięćdziesiąt siedem”)
Fotografię wykonał abdulmeilk majed, a pochodzi ona z serwisu Pexels.
Sufizm jest mistycznym odłamem islamu. Jedynie wybrani ludzie mogą stać się członkami sufickich sekt. Najstarszym na świecie zakonem sufickim jest bractwo Qadiri.
Na przełomie XIX i XX wieku jego przywódcami byly Sidi el Hussein i Sidi el Hachemi, mieszkający w El Oued, oazie na północy Wielkiego Ergu Wschodniego, w algierskiej części Sahary.
W okresie późnego średniowiecza, Kościół polski podążał za przemianami i prądami rewolucyjnymi zachodniego Kościoła chrześcijańskiego z zauważalnym opóźnieniem, a czasami nawet oporem.
Do skrystalizowania takiej organizacji i formuły kościoła, jaką znamy z kart historii i wielu powieści z tego okresu doszło po szybkim rozwoju polskiego Kościoła w XIII wieku, głównie w okresie wieku czternastego i piętnastego.
Wiek XIII n.e. to wiek wielkich reform w zachodnim kościele katolickim (szczegóły — patrz: Papiestwo u szczytu potęgi). Zdecydowana większość tych zmian miała na celu podporządkowanie całego chrześcijaństwa obrządku zachodniego, dotąd rozproszonego pod jurysdykcją licznych biskupów, arcybiskupów i kardynałów, scentralizowanej i zarazem absolutnej władzy papieża.
To oni stali się kluczem i osią trzynastowiecznych reform. Zaś jeden z trzech wielkich papieży XIII wieku, Innocenty III, poświęcił znaczną część swego pontyfikatu na przywrócenie dla Kościoła wcześniej objętych klątwą tzw. zakonów ubogich. Wyklętych za głoszenie idei zgodnych z naukami Chrystusa (ubóstwo, pokora) oraz za krytykę życia dostojników kościelnych opływających w dostatki i zbytek. Dzięki tym krokom, w XIII wieku wyłoniły się dwa duże zakony żebracze — franciszkanie i dominikanie.
Instytucja papieża istnieje tak długo jak religia chrześcijańska, ale na początku drugiego tysiąclecia po Chrystusie zaczęła poważnie upadać. Restaurację tej potęgi należy umiejscowić w XIII wieku, a przypisać — przede wszystkim czwartemu soborowi laterańskiemu oraz papieżowi Inncentemu III i jego następcom.